Ξοκοάτλ: η τροφή των θεών

Σηκώνω το γάντι που μου έριξε ο αγαπητός φίλος allis και τον πληρώνω με το ίδιο νόμισμα. Κι αφού πιαστήκαμε με ιστορία ροφημάτων αναγκάζομαι να σας ταξιδέψω σε κόσμους μακρινούς και παράξενους...

Κάποιος θεός εν ονόματι Κουελτζακοάτλ, λοιπόν, ταξίδεψε πάνω σε μία αχτίδα φωτός και έφερε στους ανθρώπους την τροφή των θεών. Ως καλός ποιμήν, μάλιστα, τους δίδαξε και πως να την καλλιεργούν, να την επεξεργάζονται και να φτιάχνουν ένα περίεργο ρόφημα.
Την προστασία της τροφής αυτής, είχαν αναλάβει οι θεές Τονακατεκούτλι και Τσαλτσιουχτλίκουε, θεά του φαγητού και θεά των γλυκών υδάτων αντιστοίχως. Με το αζημίωτο όμως... διότι οι Αζτέκοι έπρεπε να κάνουν ανθρωποθυσίες σε τακτά χρονικά διαστήματα ώστε να ανανεώνεται η σύμβαση με τις προστάτιδες θεές. Τα δύσμοιρα σφάγια μάλιστα, έπρεπε να πιούν για τελευταία φορά το ρόφημα πριν αποδημήσουν εις τον άλλο κόσμο και συναντήσουν τις  Τονακατεκούτλι  και Τσαλτσιουχτλίκουε.
Αργότερα, ο αυτοκράτορας Μοντεζούμα των Αζτέκων έπινε τούτο το θεϊκό ρόφημα και εισέρχονταν ντούρος και δυνατός στο χαρέμι του για να γευτεί άλλους πιο ερωτικούς χυμούς... Η Αζτέκικη κοινωνία ήταν τόσο εξαρτημένη από το συγκεκριμένο προϊόν ώστε οι αγοραπωλησίες γίνονταν με σπόρους της τροφής αυτής.
Όλα καλά, μέχρι την εμφάνιση των χλωμών προσώπων του Κορτές, των Ισπανών δηλαδή. Οι οποίοι ξεκλήρισαν τους Αζτέκους, αφάνισαν τον πολιτισμό τους και μαζί με όλα τα λάφυρα που μετέφεραν στην γηραιά ήπειρο έφεραν και την Ξοκοάτλ, την τροφή των θεών.
Πρόκειται φυσικά για τη σοκολάτα η οποία στην αρχή ήταν αγαθό πολυτελείας, με το πέρασμα όμως των χρόνων έφτασε και στο στόμα του λαουτζίκου, επομένως και στα δικά μας στόματα.
Έτσι μπορούμε κι εμείς να φάμε και να πιούμε τη σοκολάτα μας χωρίς να κινδυνεύουμε να μας αρπάξει κάποιος φύλαρχος ή μάγος και να μας  σφάξει στο όνομα της Τονακατεκούτλι  ή της Τσαλτσιουχτλίκουε! Στην υγειά μας!