Παρασκευή 11 Μαΐου 2012

Η φθορά του ενθουσιασμού

Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια, έβλεπα μια όμορφη κοπέλα και ήθελα να τη γνωρίσω....έκανα τα πάντα και μόλις μου λέγε το ναι δε χόρταινα να περνάω ώρες μαζί της.
Να την κοιτάω,να τη μυρίζω,να τη φιλάω,να μιλάω μαζί της στο τηλέφωνο...Κάθε τι πάνω της μου φαινόταν τέλειο,δεν είχε μειονεκτήματα,είχε χιούμορ όποια μαλακία και αν μου έλεγε,ντυνόταν υπέροχα....Και ύστερα περνούσε 1 μήνας....και άρχιζα να βλέπω σπυριά,ασύμετρες γωνίες στο πρόσωπο της,μια ελιά ενοχλητική που δεν την είχα παρατηρήσει πριν,μου μιλούσε και εγώ σκεφτόμουν άλλα,σταματούσα να της τηλεφωνώ και εκεί πάνω στους δύο μήνες έφευγα...και σκεφτόμουνα '' ε και... δεν ήμουν συνδεδεμένος και όλη μου τη ζωή μαζί της...δε με δένει τίποτα απο ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ, πάμε για άλλα''.
 Ύστερα θυμάμαι μικρός όταν αγόραζα κάτι καινούργιο...φόρμες, παπούτσια, πουκάμισο, μπουφάν ....γινόταν για ένα μήνα δέρμα μου....το φορούσα συνεχώς,το πρόσεχα,νευρίαζα αν κάποιος μου το λέρωνε,τσίριζα στη μάνα μου να το πλένει με προσοχή....και μετά περνούσε ένας μήνας και το αντικείμενο βρισκόταν πεταμένο στην ντουλάπα,άπλυτο για μέρες,λερωμένο και πιθανώς σκισμένο και όταν κατά τύχη έπεφτε στα μάτια μου μετά απο καιρό σκεφτόμουνα....'' ε και... δεν ήμουν συνδεδεμένος και όλη μου τη ζωή μαζί του...δε με δένει τίποτα απο ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ, πάμε για άλλα''.
΄Μετά θυμάμαι τραγούδια που μόλις τα άκουγα τρελλαινόμουν,και τα φώναζα,και τα ψιθύριζα συνεχώς,και τα έβαζα τέρμα στο σπίτι....ερωτευόμονουν με αυτά,πληγωνόμουν,φρόντιζα να μάθω τους στίχους απ'έξω για να εντυπωσιάσω τους φίλους μου και να δείξω γνώστης της μουσικής......Και ύστερα περνούσε ένας μήνας και το σιχαινόμουν,και δεν ήθελα να το ξανακούσω,και κορόιδευα τους άλλους που τώρα το έμαθαν,και απορούσα με τον εαυτό μου για το πως μου άρεσε και σκεφτόμουν...''ε και.... δεν ήμουν συνδεδεμένος και όλη μου τη ζωή μαζί του...δε με δένει τίποτα απο ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ, πάμε για άλλα''.
Θα μπορούσα να παραθέσω και άλλα παραδείγματα φθοράς ενθουσιασμού...αλλά νομίζω με πιάσατε..και πάνω από όλα προβληματίζομαι γιατί αυτή τη φορά ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΩ ΝΑ ΠΩ
'' ε και... δεν ήμουν συνδεδεμένος και όλη μου τη ζωή μαζί του...δε με δένει τίποτα απο ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ, πάμε για άλλα''.

4 σχόλια:

  1. Όχι δεν είναι αυτό Θεόφιλε. Εγώ πραγματικά νομίζω πως είναι παιδική αρρώστεια και δεν παίρνω δραστικά μέτρα αντιμετώπισης.
    Είναι ένα εργαλείο που χρειάζεται στις ζωές όλων και θα παραμείνει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μακάρι...άρα το ξεχνάμε και....
    Πάμε λοιπόν....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. έχεις πολυ δίκιο Θεόφιλε με όλα αυτά που έγραψες... αλλά αλίμονο δεν ισχύει γισ όλα -θέλω να πιστεύω- και ας είναι το colubra ένα από αυτά..ο υπολογιστής μου φτιάχνεται...

    zozzefina

    ΑπάντησηΔιαγραφή