Εκλογες 2012

Πολιτικοί, εμπειρογνώμονες της τρόικας, στελέχη τραπεζών και όλος ο λοιπός συρφετός, μετράνε κεφάλια και βάζουν φόρους, αδιαφορώντας παντελώς για τα εκατομμύρια ανθρώπων που οδηγούν στην εξαθλίωση, στην απογοήτευση, στα πρόθυρα της ψυχικής κατάρρευσης και στο κατώφλι του σωματικής εξαθλίωσης.

Ένα κύμα θλίψης και απογοήτευσης για τη συνεχιζόμενη με αμείωτους ρυθμούς κατεδάφιση του κράτους πρόνοια ς, του κράτους αλληλεγγύης, του κράτους που σέβεται τους ανήμπορους, προνοεί για τους κοινωνικά ευπαθείς, διατηρεί μια χαραμάδα ελπίδας στους κοινωνικά αποκλεισμένους. Ένα κύμα εκκωφαντικής κατακραυγής εναντίον όλων αυτών που ξεφτίλισαν τη χώρα, την κατάντησαν υπέργηρη βιζιτού που εκλιπαρεί για βοήθεια, μια χώρα με γυάλινα πόδια που κάποιοι γνώριζαν ότι βαδίζει στο χείλος του γκρεμού και φρόντισαν να τη σπρώξουν προς τα εκεί, διοργανώνοντας υπέρλαμπρους και πανάκριβους Ολυμπιακούς Αγώνες ώστε να πλουτίσουν λίγες οικογένειες και κάμποσοι πολιτικοί. Αυτή είναι σήμερα η Ελλάδα, χώρα ουσιαστικά ακυβέρνητη, χώρα δίχως κοινωνική πυξίδα, χώρα δίχως πολιτική αξιοπιστία, χώρα δίχως ιδεολογικό προσανατολισμό, δίχως ίχνος συνοχής, σχεδίου, προοπτικών.Μια χώρα που έβαλε στον τόκο όλο το μέλλον της χαραμίζοντας, πετώντας ουσιαστικά στον Καιάδα, μια ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων που βγαίνοντας στην επαγγελματικό και οικογενειακό στίβο βρίσκουν τα πάντα χρεωκοπημένα, ερειπωμένα, αναξιόπιστα.

Τι χρειάζεται η Ελλάδα; Προφανώς όχι φοροεπιδρομές, προφανώς όχι τη λαιμητόμο του ΔΝΤ, προφανώς όχι κουρέματα, κοντέματα ή φτιασίδια. Αυτό που επειγόντως χρειάζεται ο τόπος είναι ένα κοινωνικό συμβόλαιο.

Ένα κοινωνικό συμβόλαιο δίκαιο, όπου ο καθένας θα βαρύνει και θα βαρύνεται ανάλογα με την προσφορά και τις απολαβές του, ένα κοινωνικό συμβόλαιο διάφανο, χωρίς ψιλά γράμματα, δίχως μεσάζοντες και δίχως διαπλεκόμενους…

Ένα κοινωνικό συμβόλαιο που θα υπογραφεί πάνω σε τραπέζι κι όχι κάτω απ’ αυτό, ένα κοινωνικό συμβόλαιο που θα δίνει όραμα, καθοδήγηση προς κοινό σκοπό, ασφάλεια, κοινωνική αλληλεγγύη, πρόνοια για τους ασθενέστερους.